Οι άνθρωποι της πέτρας, πηγή έμπνευσης και μύησης

«Ανθη της πέτρας μπροστά στην πράσινη θάλασσα με φλέβες που μου θύμιζαν άλλες αγάπες γυαλίζοντας στ’ αργό ψιχάλισμα, άνθη της πέτρας φυσιογνωμίες που ήρθαν όταν κανένας δε μιλούσε και μου μίλησαν που μ’ άφησαν να τις αγγίξω ύστερ’ απ’ τη σιωπή μέσα σε πεύκα σε πικροδάφνες και σε πλατάνια»

Γιώργος Σεφέρης

Απόσπασμα από το ποίημα «[Ανθη της πέτρας…]» της ενότητας «Σχέδια για ένα καλοκαίρι» στη συλλογή Τετράδιο γυμνασμάτων (1940)

Ο διαρκής ήχος από το πελέκημα της πέτρας κυριαρχεί στα Λαγκάδια Γορτυνίας, στο κυριότερο μαστοροχώρι της Νότιας Ελλάδας. Ορεινός και βραχώδης τόπος, με «κρεμαστά» πέτρινα σπίτια στην απότομη ρεματιά, τρεχούμενα νερά, καρυδιές και πλατάνια.

Πατρίδα των Λαγκαδινών μαστόρων που άφησαν σπάνια ίχνη ομορφιάς «τα άνθη της πέτρας». Δεσπόζουν παντού πέτρινα αρχοντικά, παλιές εκκλησιές, σκεπαστές αυλές, ελικοειδή πέτρινα μονοπάτια και σκαλιά, γεφύρια, νεροτριβές και βρύσες.

Πρωί πρωί, πριν πιάσει το λιοπύρι, πήρα τον φιδογυριστό δρόμο. Προσπάθησα να αναπλάσω στον νου μου τα μπουλούκια με τους μαστόρους να τραγουδούν και να σφυρίζουν ρυθμικά με το πελέκημα της πέτρας. Εργάτες της πέτρας, που δούλευαν από την ανατολή μέχρι τη δύση του ήλιου αργά και με μεράκι.