Μικρό “οδοιπορικό” στην Ορεινή Γορτυνία

Δεύτερη μέρα των Χριστουγέννων του “14”, μέρα ηλιόλουστη όταν αγνοώντας τις δυσμενείς προβλέψεις της ΕΜΥ για «επικίνδυνα καιρικά φαινόμενα» ανηφορίσαμε για μια μικρή βόλτα στα όμορφα Μαγούλιανα, με τελικό προορισμό την ιστορική Λάστα.

 Πέντε περίπου χιλιόμετρα μετά την διασταύρωση της Βυτίνας δεξιά, εγκαταλείψαμε την Ε.Ο. Τρίπολης – Ολυμπίας και ανηφορίσαμε για τα Μαγούλιανα που μας περίμεναν σκαρφαλωμένα στα 1250 μέτρα υψόμετρο.

 Μικρή στάση στο ψηλότερο σημείο του δρόμου μας έδωσε την δυνατότητα να έχουμε μια γενική άποψη του καλοδιατηρημένου οικισμού, με τα όμορφα πέτρινα κεραμοσκέπαστα σπίτια και τις τρείς ιστορικές εκκλησίες να υψώνουν τα καλοχτισμένα καμπαναριά τους πραγματικά στολίδια του χωριού.

 Η Κοίμηση της Θεοτόκου  Άγιος Δημήτριος

 Συνεχίσαμε να ανεβαίνουμε τον στενό ανηφορικό δρόμο, μέσα από δασωμένες πλαγιές ορεινά μαντριά και λιβάδια, για τέσσερα ακόμη χιλιόμετρα ώσπου ξεπρόβαλαν τα πρώτα σπίτια της Λάστας.

Ορεινά μαντριά

Το πρώτο πράγμα που κάνει εντύπωση στον επισκέπτη είναι η απόλυτη ηρεμία που επικρατεί στο χωριό. Ένα χωριό που μολονότι έχει αρκετά μισογκρεμισμένα σπίτια δεν σου δίνει την εντύπωση της εγκατάλειψης και σ’ αυτό βοηθά η ύπαρξη αρκετών αποκαταστημένων, με σεβασμό στην παράδοση, κτισμάτων και η τάξη και καθαριότητα που επικρατούν στους δρόμους και στην πλατεία του οικισμού.

 Άνω σχώμεν …..

 Το κέντρο του χωριού, όπως συμβαίνει και σε όλα τα χωριά της ορεινής Αρκαδίας που σέβονται την ιστορία τους, είναι η Πλατεία όπου, εκτός από τα δυό αιωνόβια πλατάνια, δεσπόζει η πέτρινη εκκλησία του Αγιώργη χτισμένη το 1876 από Λαγκαδινούς μαστόρους (οικογένεια των Γαρδικαίων).

 Άγιος Γεώργιος

 Στην πλατεία θα βρούμε και το ανακαινισμένο παλαιό παραδοσιακό καφενείο το οποίο είναι γεμάτο απο εικόνες, φωτογραφίες και ιστορικές αναφορές για το χωριό.

 Χωρίς να χάσει την λειτουργικότητά του σαν καφενείο (αυτοεξυπηρέτηση ελείψει καφετζή), παίζει και τον ρόλο “μουσείου” όπου έχουν συγκεντρωθεί σημαντικά ιστορικά, λαογραφικά και λοιπά στοιχεία του χωριού.

Το παλιό καφενείο

 Λαογραφική συλλογή

 Στο γυμνάσιο Τριπόλεως «1939»

 Μετά το αχνιστό καφέ και αφού (αυτο)κεραστήκαμε με το απαραίτητο λουκουμάκι, βγήκαμε για την τελευταία μας βόλτα στα γραφικά δρομάκια του χωριού .

 Μελαγχολία, εκεί που άλλοτε παίζανε τα παιδιά και γέμιζαν με τις φωνές τους την πλατεία και τις αλλάνες απόμειναν μόνο τα κοτσύφια να σκαλίζουν τα ξερά τα φύλλα. Τα παραθύρια σφαλιχτά και οι αυλόπορτες χορταριασμένες. Μοναδική παραφωνία στην απογευματινή σιγαλιά οι δυό πέτρινες βρύσες, η βρύση του «Παύλου» και η «Αφεντική», που συνεχίζουν το πανάρχαιο τραγούδι τους.

 Η «Αφεντική»

 Η βρύση του «Παύλου»