Γιατί η πέτρα έχει μνήμη...

Γιατί η πέτρα έχει μνήμη...

«Πότε βότσαλο, πότε πέτρα, πότε βράχος. Άλλοτε για να παίξεις, άλλοτε για να επιτεθείς, κι άλλοτε απλά για να πετάξεις»                              

Αθανασία Κρατημένου                                                                                                                                                                                          

Η πέτρα κρύβει μέσα τις λέξεις. Και εναγκαλιάζει μέσα στη σιωπή της όλο το άχρονο του χρόνου που τη μεταμόρφωσε, της έδωσε νέα σχήματα. Η βίαιη αποκοπή από τη βραχώδη ύλη εμπεριείχε όλο το πάθος της ενέργειας του ανθρώπου για τις επερχόμενες μορφοποιήσεις, αλλά και νοηματοδοτήσεις. Μια πέτρα μπορεί να αφηγηθεί την ιστορία των πιστών για χρόνια, για χιλιετίες. Γιατί η πέτρα έχει μνήμη. Το φόβο των διώξεων, τη λαχτάρα των προσευχών, τη χαρά των χαρμόσυνων τελετών, τη λύπη των μοιρολογιών. Μπορεί να μιλήσει για όλο το φάσμα των ανθρώπινων παθών και συναισθημάτων. Μια πέτρα αρμονικά δεμένη στο αρχιτεκτονικό σύνολο ενός εξωκκλησιού μπορεί τελικά να μιλήσει για τη ζωή και το θάνατο. Αν τη ρωτήσεις. Πάνω της έχει αφήσει τα ίχνη του το σμιλάρι και το καλέμι του μάστορα, ο μόχθος του μαστορόπουλου, αλλά ίχνη έχει αφήσει και το χιόνι, η βροχή, ο αέρας και ο ήλιος. Η πέτρα συνομιλεί με τη φύση σε μια γλώσσα-ιδιόλεκτο των «φυσικών πραγμάτων». Και η φύση μιλάει στην πέτρα με μια ποίηση συμβολική της γης, του αέρα και του ύδατος. Μέσα στην ουσία της πέτρας όμως υπάρχει εγγεγραμμένη και η κατοπινή μορφή της. Η μετέπειτα χρήση της. Ο έμπειρος μάστορας ξέρει να διαλέξει με τι πέτρα θα φτιάξει τα θεμέλια, τις βάσεις, τα συνάζια. Η πέτρα είναι μια γλώσσα ομιλούσα ακατάπαυστα. Ο μάστορας ξέρει τη γλώσσα της. Και όλος αυτός ο διάλογος γίνεται με αγάπη και πάθος. Η μαστοριά θέλει πάθος. Να χτίσεις το σπίτι σου. Εκεί που θα κλείσεις την αγάπη με τη σύντροφό σου και την οικογένεια σου. Την εκκλησία της κοινότητας, όπου ανήκεις. Όπου θα δώσεις οίκο στο Θεό σου και θα φτιάξεις με τα χέρια το χώρο για τις προσευχές σου. Στον πυρήνα της πέτρας κατοικεί αεικίνητος ο χρόνος, ο άνθρωπος και η μορφή του Θεού, με τα πράγματα, τα οποία φτιάχνει ο άνθρωπος, για να αγγίζει κάτι από την απειρότητα του και την φευγαλέα του εικόνα...                                            

Η Αθανασία Κρατημένου γεννήθηκε το 1980 στην Αθήνα. Σπούδασε στο Πάντειο Πανεπιστήμιο στο τμήμα Επικοινωνίας, Μέσων και Πολιτισμού. Έχει παρακολουθήσει σεμινάρια Δημιουργικής Γραφής στο Αμερικάνικο Κολέγιο και Θεατρικής Γραφής στο ΕΚΕΜΕΛ.

About the Author

Άνθη της Πέτρας

newlogo23Μη κερδοσκοπικό Σωματείο
«Φίλοι Παραδοσιακής Αρχιτεκτονικής -
ΑΝΘΗ ΤΗΣ ΠΕΤΡΑΣ»
Διεύθυνση:
28ης Οκτωβρίου 55
Νέα Πεντέλη Τ.Κ. 15236

 

Ακολούθησέ μας

Facebook
Twitter
YouTube
Googleplus

 

Newsletter